Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Σκέψεις

Είναι κάτι βράδια που το πώμα φαντάζει ποιο ανοιχτό και από παιχνιδιού αλάνα 
Δεν είναι δειλία, ούτε υπεκφυγή, αλλά επιλέγεις το κοντινότερο ταξίδι με το πιο φτηνό εισιτήριο.

Το 104 γυρνάει στο μυαλό μου, θα ρθει και η ώρα τους.

Θέλω να γίνω ρίζα, ρίζα βαθιά. Έχεις δει κάτι αιωνόβιους πλάτανους; Δεν θέλω να γίνω τέτοιος, αλλά σίγουρα θα χανε γαμώ τις ρίζες. 

Μου είχε πει ένας καλός φίλος ''αν είσαι πλάτανος δέξου το, αν είσαι κισσός παραδέξου το''. Μα πόσο δύσκολο φαντάζει να είσαι κισσός και να μην λογάς το εαυτό σου για πλάτανο, ούτε που ξέρεις πως μοιάζει ο κανονικός, είσαι πολύ κοντός να τον θωρήσεις,  μάλλον ελλειπτικό αλλά καλό.


Μερικές φορές μου λέω σταμάτα, άλλες φορές μου λέω ξεκίνα, όχι συνέχισε, ξεκίνα.

Κάποτε είπα να πάω να μείνω κοντά στην Αθήνα για να είμαι κοντά στη δουλειά μου.

Αργότερα είπα να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται από εκεί για να με κοντά στη ψυχή μου.

Αν με ρωτάς, εκεί που ήμουν είμαι, μα η ντουλάπα μου είναι συνέχεια σα να γύρισα μόλις από ταξίδι.

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

ρίγος


Μεγάλες ώρες με λόγια σκαλιστά, ποτέ να μην ξεχάσεις αυτό που κάποτε μου είπες, ρίγος παλιό, γεμάτο θέρμη, ανυπομονησία μωρού μπροστά σε δώρο, σφιχταγκάλιασμα σε όλα, χειριστική επίλυση του παζλ των σκέψεων, πάντα χάνω εκεί, οι σκέψεις είναι ποιο γρήγορες από μένα. Τύλιγμα στη καλούμπα, όχι πολύ σφιχτά, ούτε πολύ χαλαρά, άμα έχεις κάνει μαλακία νωρίς να μη χαθείς. Τώρα έχεις στήριγμα, άφησε το ένα χέρι και πιάσε το πινέλο. πλάσε τώρα.

Μη, μη βάλεις γυαλί, θα σπάει εύκολα. Μη, μη βάλεις άμμο, θα σκορπίσει, ούτε σίδερο, πολύ βαρύ.

Βάλε ανάσα πολύ, μια σου ανάσα, μια ανάσα καυτή. 

Θα περισσέψουν και τα στολίδια για να τα βάλεις στο δέντρο. Σκάλισε τώρα, σκάλισε δυνατά, άσε τα άλλα, πέτα το παζλ, σε πάνε άλλα. Καύλωσε. Κάνε του έρωτα, τερμάτισε το.

Κρέμασε το απέναντι και καθίστε οι δυο σας, μη μιλάς, τα είπατε.

Λογάριασε το.

Τώρα βάλε φωτιά, κάψε το, κ όσο το χαϊδεύουν οι φλόγες, χύσε.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Τους άλλους δεν τους φοβάμαι ..

Θέλω τόσο να γράψω για τον έρωτα, αλλά ο έρωτας είναι ελευθερία και κάτι μέσα μου φωνάζει.

Σκεφτόμουν τι είναι αυτό που φοβάμαι, γιατί γενικά δεν φοβάμαι, ποτέ δεν φοβόμουν.

Αλλά υπάρχει μία αίσθηση φόβου που με κουλαντρίζει , αλλά δεν φοβάμαι τους άλλους, αυτούς που έχω θέμα. όχι αυτούς δεν τους φοβάμαι.

Ε τότε τι φοβάσαι; ...

 Εσένα φοβάμαι, όχι τους άλλους, εσένα που είσαι μαζί μας, αλλά δεν είσαι.   Εσένα που αντιπαθείς και σιχαίνεσαι τα ίδια με μένα αλλά δεν έχεις ποτέ να προτείνεις κάτι. Εσένα που όταν κάποιοι τα έσπαγαν αναρωτιόσουν αν είναι σωστό αυτό. Εσένα που όταν κάποιοι προσπαθούσαν να μη γίνει το παραμικρό σιγομουρμούριζες ότι αν δεν μπούνε μέσα να βάλουν φωτιά δεν γίνεται τίποτα (οι άλλοι πάντα). Εσένα που γενικά συμφωνείς αλλά δεν συναινείς. Εσένα που έχεις καταδικάσει σε αποτυχία κάθε προσπάθεια ακόμα και πριν γίνει. Εσένα που δεν διαφωνείς σε τίποτα μαζί μου αλλά δεν συμφωνείς πουθενά ουσιαστικά. Εσένα που όταν οι άλλοι σου λένε μία δράση το πρώτο ψέλλισμα σου είναι και τι θα αλλάξει άμα γίνει αυτό. Εσένα που έχεις τσουβαλιάσει στο ίδιο σακί το δρω με το αντιδρώ. Εσένα που πάντα ζητάς την αλλαγή αλλά εσύ δεν αλλάζεις ποτέ για να την διεκδικήσεις. Εσένα που έχεις ήδη ηττηθεί,  εσένα που έχεις χάσει. Εσένα  που όχι απλά έχασες αλλά συμβιβάστηκες με την ήττα σου, κρίμα γιατί τους είχες.

Αλήθεια τους άλλους δεν τους φοβάμαι, εσένα φοβάμαι, μόνο εσένα.

ϊσως πλέον φοβάμαι και εμένα, όχι για μένα, αλλά για σένα, που δεν νιώθω ικανός να σου αλλάξω γνώμη. Που δεν κατέχω τις σωστές λέξεις και τις κατάλληλες πράξεις για  δεις πόσο δυνατός είσαι πραγματικά.

Τους άλλους δεν τους φοβάμαι.




Active Member - Κάνε κάτι

Κάθε φορά βαρέθηκα να μου χτυπάς την πλάτη
και να μου ζητάς να μαι γερός και να τα χώνω,
σα να μου λες ότι τραβάμε ξέχωρο μονοπάτι
κι ό,τι ξεφουρνίζω μόνος το πληρώνω.
Θα σου φρεσκάρω τη μνήμη, συνταξιδιώτη κι αδερφέ μου,
τα ίδια λεκιασμένα λόγια πετούσαν κάποιοι κατά γράμμα.
Δεν παίζει ρόλο αν δε τους πίστεψα ποτέ μου
οι κακοτοπιές μόνο στους δειλούς αφήνουν τραύμα.
Μην ψελλίζεις λοιπόν τα λόγια αυτά τα μασημένα
σαν και αυτούς που θριαμβεύουν στη σκιά της ντροπής,
γίνε φωτιά και λύτρωσέ μας απ τα ρημαγμένα,
γίνε όμορφο τραγούδι μας κι άντε να το πεις.
Να τους λυπάσαι που περάσαν από δω και μοιάζουν άνετοι.
Άπαξ και προδώσουν ύστερα μηχανεύονται
γεμάτοι αληθοφάνεια σύγχρονοι κι ενάρετοι.
Δεν πετάνε, απλά φτεροκοπάνε και παινεύονται.
Επικύρωση απ τη μάζα μη γυρεύεις,
μείνε παρείσακτος να λογοδοτείς σε σένα.
Η ζωή είναι όμορφη κι απλή, μην το παιδεύεις.
Κάνε κάτι, και σταμάτα να ζητάς πάλι από μένα.
Μη μου χτυπάς απλά την πλάτη, κάνε κάτι.
Σ αυτό τον τόπο βασιλεύουνε τα λόγια.
Αν με κοιτάς τόσο μακριά απ το μονοπάτι,

μοιάζω με νάνο κρεμασμένο σε ρολόγια.
Μη μου χτυπάς απλά την πλάτη, κάνε κάτι.
Απ το μικρό περίσσεμά μου χρόνια τόσα
πετάω μπρος σου το καλύτερο κομμάτι·
πόσα θέλεις από μένα ακόμα, πόσα

Σαφή ορισμό το όνειρό μας δεν έχει
ούτε θαμπά νοήματα κανείς μη σκαρφιστεί.
Απλά έχει πύρινο βιος όποιος δε σκιάζεται κι αντέχει
κι όποιος γουστάρει τα όμορφα να μοιραστεί.
Γι αυτό μην κοντοστέκεσαι στα βουβά και στοιβαγμένα,
θα βυθιστείς στη λάσπη από τα σάλια τους.
Μέσα σου να περισώσεις όλα τα καλοβαλμένα.
Κοίτα τους καλά, έχουν τα χάλια τους.
Ολότελα μονάχοι σέρνονται και σκοτισμένοι
λοξοκοιτάζουν και υποδείξεις περιμένουν που να πάνε.
Άντρες μοντέρνοι κι απ τη βουή κατειλημμένοι

πίνουν, μεθάνε, τους φτύνουνε, γλεντάνε.
Μέχρι λοιπόν τη σκέψη σου καλά να κουλαντρίσεις
φύγε από τα ξέθωρα και τα ποδοπατήματα
κι όταν καλμάρουν οι καιροί έβγα να ζητήσεις
τα ρέστα σου απ τα νεκρά παραληρήματα.
Και να θυμάσαι, οι ξεπεσμένοι πριν ήταν καλόγνωμοι
κι ότι «αλεπού του βάλτου» είναι το παρανόμι μου,
στη σκοτεινή πλαγιά ακόμα είμαι, τη γνώριμη,
κι αν είχα εφτά ζωές, για τους προδότες δεν θ άλλαζε η γνώμη μου.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Αγοράζω χρυσό, αφού μπορώ

Πόσα μαγαζιά 'Αγορά Χρυσού' μπορεί να έχουν ανοίξει στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια; Είναι πιθανότατα ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος κλάδος στην ελληνική οικονομία, δεν εξηγείτε αλλιώς, μάλλον όταν μιλούσαν για 'ανάπτυξη' κάτι τέτοιο είχαν στο μυαλό τους. 

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πως είναι η κατάσταση σε μία χώρα και κατά πόσο αυτό μπορεί να μεταφραστεί με αριθμούς είναι αυτά, τα μαυραγορίτικα μαγαζιά και η τιμή που μπορείς να γαμήσεις στις πουτάνες. Τα πρώτα είναι περισσότερα και από τους τηλεφωνικούς θαλάμους και με 10 € μπορείς να γαμήσεις άνετα στο κέντρο, άρα καλά πάμε.

Θέλω μία μέρα να μπορέσω να βρεθώ ταυτόχρονα σε όλες αυτές τις φωτεινές πινακίδες που εμπορεύονται την εξαθλίωση και να τους βάλω φωτιά, ο αδιόριστος πυροσβέστης πως τα κατάφερε, σίγουρα θα μπορώ και γω να τα προλάβω όλα.

Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέτοια μαγαζιά; Αυτοί εκμεταλλεύονται την απελπισία και την εξαθλίωση του κόσμου προς όφελος δικό τους, σου λέει τώρα που δεν έχουν στον ήλιο μπύρα θα τους γαμήσουμε, είναι ρε γαμώτο σαν μία εποχή που όλοι οι μπάτσοι θα δέρνουν καθημερινά τον απλό κόσμο (τώρα δλδ) και συ να θες να μπεις στην ΕΛ.ΑΣ. για να έχεις μια σίγουρη δουλειά. Και ομολογώ ότι πέρα από τους αναρχικούς δεν έχω δει άλλους να ενοχλούνται έντονα από αυτό, όχι τουλάχιστον σε παρεμβατικό επίπεδο.

Γι αυτό ξαναλέω και επιμένω, ότι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο είναι καθρέφτης, δεν υπάρχουν ούτε τα λαμόγια οι πολιτικοί, ούτε ο εχθρός από τα έξω, ούτε τίποτα άλλο, εσύ φταις, αν δεν το καταλάβεις αυτό δεν προχωράμε, δεν πάμε πουθενά.

Δεν σε βάζω μαζί μου, δεν λέω εμείς φταίμε, λέω εσύ φταις, κουράστηκα να παίρνω μερίδιο από το φταίξιμο, όχι εγώ δεν φταίω, εμένα με ενοχλούσαν πολλά ακόμα και όταν όλοι τραγουδάγανε και δούλευαν για να χτίζουν αμάξια και να αβαντάρουν εταιρίες. εσύ φταις και οι όμοιοι σου. Το έβλεπα κάθε μέρα από τα πράγματα που σε ενοχλούσαν και από αυτά που δεν σε ενοχλούσαν.

Ακόμα και από αφέλεια, πάντα σου έκαναν όχι ότι ήθελαν, αλλά ότι τους επέτρεπες να σου κάνουν, και συ δυστυχώς ....... επέτρεψες πολλά, ακόμα το κάνεις.



Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Φύγε πανσέληνε, έλα φεγγάρι μου




Άντε να περάσει  και αυτή η πανσέληνος  ..

Η πανσέληνος δεν με συγκίνησε ποτέ, όχι ιδιαίτερα τουλάχιστον, εκτός μίας εξαίρεσης.

Δεν ξέρω γιατί, μάλλον μου θυμίζει στρογγύλεμα, ψεύτικο στρογγύλεμα, σαν τους ανθρώπους, όταν στρογγυλεύουν για να έρθουν στα μέτρα των άλλων, όταν ψάχνουν αποδοχή, είναι παραίτηση αυτό το στρογγύλεμα, παραχώρηση, ξεπούλημα για λίγο λάμψη.

Εσύ είσαι για να λάμπεις, όχι για να φωτίζεις.

Το φεγγάρι δεν είναι ήλιος, ούτε θα γίνει ποτέ, είναι φεγγάρι, αλλά φέγγει δυνατά μια στο τόσο και στρογγυλεύει, κλέβει λίγο από την χαμένη αίγλη, κλέβει λίγο ήλιο.
 
 Μας εμείς ρε σε γουστάρουμε επειδή είσαι φεγγάρι.

 Δεν σε έχουμε ανάγκη, είσαι επιλογή δεν το καταλαβαίνεις; 

Συνειδητή επιλογή, όχι στην πανσέληνο, στα σκούρα σου, στα δικά σου.

Δεν σε θέλω φωτεινό και τέλεια σχηματισμένο, σε θέλω έτσι όπως είσαι, σκοτεινό, με ελλείψεις, να αναζητάς μόνιμα την ολοκλήρωση.

Σε θέλω ποίηση, αληθινή ποίηση, μαύρη, κρυστάλλινη

Σε θέλω ζωγραφιά, όμορφη ζωγραφιά, σκοτεινή, ημιτελής 

Σε θέλω μουσική, παθιασμένη μελωδία, μελαγχολική, κρυμμένη

Σε θέλω γυναίκα, μυστήρια γυναίκα, γυμνή

Όταν κυκλώνεις σε βλέπουν όλοι, εγώ σε βλέπω όποτε φαίνεσαι.

Ξέρω αυτό δεν αλλάζει, αλλά εκείνες τις μέρες αποφάσισα να μένω μέσα και να σε θυμάμαι όπως πραγματικά είσαι.

Οι άλλοι αύριο θα πάνε στη δουλειά τους και θα σε ξεχάσουν, εγώ θα σε θυμάμαι συνέχεια να ξέρεις.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Αγκαλιά με μια ντομάτα, μια σχεδόν ερωτική ιστορία




Η μαγειρική είναι έρωτας, τα υλικά είναι ερωτικά βοηθήματα, ο έρωτας είναι τροφή …..

Αυτές ήταν οι σκέψεις που έκανα πριν πάω να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ  (εμπορικά κέντρα σαβούρας) μερικά υλικά, δεν είχα κάποια ποιητική διάθεση, ούτε είναι τόσο εξιδανικευμένη η σχέση μου με το μαγείρεμα, μάλλον περισσότερο ήθελα  να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι δεν αναγκάζομαι απλά να μαγειρέψω για να φάω, αλλά κάνω τέχνη, κάνω έρωτα, μήπως και το κάνω ευχάριστα.

Ε λοιπόν τα κατάφερα, με κορόιδεψα,  φόρεσα το λάγνο βλέμμα μου και βγήκα στο κυνήγι της ντομάτας.

Η ώρα εφτασε, ήμουν ένα βήμα πριν την ερωτοτροπία, είχα μπροστά μου ένα ανυπόμονο πλήθος από ντομάτες, όλες ορέγονταν  να είναι εκείνες οι τυχερές που θα καταλήξουν στην σακούλα μου και θα μου χάριζαν ένα υπέροχο δείπνο, μία μαγική στιγμή, μία στιγμή χορτάτη.

Πάντα πίστευα ότι  όλη η φιλοσοφία  επιλογής ερωτικού συντρόφου  καταλήγει σε αυτό: Ο άντρας διαλέγει, η γυναίκα επιλέγει. Ε τώρα όλα αυτά είχαν πάει περίπατο.

Που είχαμε μείνει; Α ναι … τις είχα όλες παραδομένες μπροστά μου και αρκούσε μία μικρή μου κίνηση στο χέρι για να καταλήξουν στη σακούλα μου οι δύο, το πολύ τρεις, εκλεκτές. Ξαφνικά πέφτει το μάτι μου, άκρη άκρη, δύο μόνες, τι δέρμα, τι χρώμα θεέ μου, τέλεια γραμμή, έχω διαλέξει από την πρώτη στιγμή, γιατί καθυστερώ ακόμα και δεν τις τσουβαλιάζω; Μάλλον σκέφτομαι τη θα σκεφτούν οι άλλες, έχω επιλέξει αλλά δεν θέλω να τις πληγώσω.

Τελικά τις παίρνω και τις δύο (..αχ)

Είχαν πραγματικά όμως ένα κορμί και οι δύο, νταρντάνικο και σφριγηλό στην τέλεια αναλογία του,  ένα χρώμα τόσο κόκκινο … σαν το αίμα όταν είναι ακόμα μέσα, φαντάζομαι τόσο κόκκινο και ζωντανό θα ναι, έτσι δηλαδή το έχω στο  μυαλό μου.

Και να σου που πάω να φύγω, ξαφνικά ακούω δύο πονηρές πιπεριές να ψιθυρίζουν, μου έκαναν νόημα με το φως που αντανακλούσε πάνω στη γυαλιστερή, πράσινη κρυστάλλινη υφή τους. Ο τέλειος συνδυασμός σκέφτηκα, νομίζω ότι θα ναι η καλύτερη σαλάτα που έχω φάει ποτέ!

Έτοιμο το φαί, ετοιμάζω τη σαλάτα, πιάνω τις ντομάτες και τις πιπεριές στα χέρια μου, πλημμύρησα από ηδονή στην ιδέα ότι σε λίγο θα γίνουν ολοκληρωτικά ένα με εμένα ..

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σας αναφέρω ότι όλα τα παραπάνω γράφτηκαν  για να αποδώσουν την τεράστια απογοήτευση που ήρθε μετα.

Ήταν η χειρότερη ντομάτα και πιπεριά που είχα φάει ποτέ! Μου χαλάσανε την σαλάτα, μου χαλάσαν τη βραδιά, μου γκρεμίσανε τον έρωτα.

Μετά από λίγο είχα μια αναγούλα, όχι από σιχαμάρα αλλά από … ανοστιά.

Ηθικό δίδαγμα: Τα λαχανικά έχουν τόσο πολλά κοινά σημεία και συμπεριφορές  με τους ανθρώπους που ούτε μπορούσα να το φανταστώ ……….